چرا لازم است صاحبان حیوانات خانگی مبتلا به بیماری، به کیفیت غذای تجاری توجه کنند؟
توجه به کیفیت غذاهای آماده در حیوانات مبتلا به بیماری، چندین برابر اهمیت پیدا می‌کند. چراکه این حیوانات به مقدار و نوع مواد مغذی حساسیت بیشتری دارند. مقادیر پروتئین، چربی، فیبر، کربوهیدرات و حتی منابع این مواد مغذی باید با مطالعه برچسب محصول یا با کمک دامپزشک مشخص گردد. ممکن است میزان قابلیت هضم بر روی برچسب غذای حیوانات خانگی ذکر نشده باشد، در این موارد از دامپزشک خود بخواهید قابلیت هضم را از کارخانه سازنده ماده غذایی سوال کند. همچنین، هنگام ارزیابی یک محصول غذایی حاوی فیبر، مهم است که به محتوای فیبر محلول و نامحلول یک رژیم غذایی توجه کنید. اگر این مقادیر در راهنمای محصول یا سایر مواد سازنده موجود نباشد، ممکن است لازم باشد دامپزشک با شرکت تماس بگیرد.
به دلیل حساسیت حیوان بیمار به غذایی که مصرف می‌کند (نوع غذا ممکن است باعث بهبود یا وخیم‌تر شدن وضعیت آن شود)، حتماً مقادیر موجود بر روی برچسب یا راهنمای غذای آماده را با استانداردهایی چون NRC مقایسه نمایید و حد مجاز آن را با توجه به شرایط حیوان خود مورد استفاده قرار دهید. چراکه محدوده استفاده از مواد مغذی ممکن است در مورد حیوانات بیمار تغییر کند. گاهی حضور برخی مواد در محصول تجاری برای سگ یا گربه بیمار مضر است. بنابراین آگاهیتان را در مورد بیماری حیوان خود بالا برده و هنگان تهیه غذای آماده، فهرستی از مواد ضروری و مضر برای آن بیماری خاص را در اختیار داشته باشید.
رژیم غذایی در کمک به درمان حیوانات خانگی بیمار چه اهمیتی دارد؟
هنگامی که سگ یا گربه شما دچار بیماری می‌شود، چنانچه با هر دو رویکرد تغذیه‌ای و درمان دارویی به کمک حیوان خود بروید، مطمئن باشید امکان بهبودی و سرعت کاهش علائم بالینی بیشتر می‌شود. اطلاع از فهرست بیماری‌های مهم در حیوانات خانگی (یا برخی بیماری‌هایی که در نژادهای خاصی بیشتر بروز پیدا می‌کنند) و تغذیه مناسبی که می‌تواند در دوره بیماری به کمک آن‌ها بیاید، برای صاحبان سگ و گربه بسیار اهمیت دارد تا در افزایش طول عمر حیوان خود سهیم باشند. در موارد بیماری، گاه باید برخی مواد مغذی را افزایش داد و گاه لازم است از مقدار برخی دیگر کاست. علاوه‌براین، همانطور که پیشتر اشاره شد، در موارد بیماری، باید به سطوح حداقل و حداکثر میزان مواد مغذی نیز توجه کرد، چراکه قاعدتاً این طیف در حیوانات سالم وسیع‌تر است. در زیر به برخی از بیماری‌های سگ و گربه و رویکردهای تغذیه‌ای برای مقابله با آن‌ها اشاره می‌شود:
رویکرد تغذیه‌ای در حیوانات مبتلا به بیماری‌های گوارشی
بیماری‌های دستگاه گوارش، بسیار گسترده هستند و شامل بروز اختلال در عملکرد نقاط مختلف این دستگاه است. با این حال، سگ و گربه مبتلا به بیماری‌های دستگاه گوارش اغلب با علائم بالینی مشابهی مانند استفراغ، اسهال، یبوست، و درد شکم مواجه می‌شود. اصلاح تغذیه در مدیریت بیماری‌های دستگاه گوارش، و همچنین در پیشگیری از عود و کاهش علائم بالینی امری است ضروری. به عنوان مثال، سگ‌های مبتلا به پانکراتیت مزمن بهتر است از رژیم غذایی با قابلیت هضم بالا و کم‌چرب در طولانی مدت بهره ببرند. برای سگ‌ها و گربه‌های مبتلا به گاستروانتریت حاد، مدیریت تغذیه به شکل کاهش حجم وعده‌های غذایی با وعده‌های غذایی کوچک و مکرر می‌تواند به کاهش علائم بالینی، مانند استفراغ، کمک کند.
عوامل مهمی که برای حیوانات خانگی مبتلا به بیماری‌های دستگاه گوارش باید در رژیم غذایی مورد توجه قرار گیرند عبارتند از قابلیت هضم، میزان انرژی، پروتئین، چربی، فیبر و کوبالامین. عوامل مذکور در بیماری‌های مختلف گوارشی، نقش متفاوتی دارند؛ بعنوان مثال، مصرف ماده مغذی کوبالامین برای سگ‌ها یا گربه‌هایی که با یک دوره گاستروانتریت حاد دست و پنجه نرم کرده‌اند، خطرناک است، در حالی که مصرف آن در بیماران مبتلا به آنتروپاتی مزمن بسیار مهم است. بنابراین، نوع و مقدار مواد مغذی بسته به وضعیت بالینی سگ یا گربه بیمار، ارزیابی تغذیه، علائم بالینی موجود، ماهیت و مزمن یا حاد بودن بیماری متفاوت است.
- قابلیت هضم
توانایی حیوانات خانگی مبتلا به بیماری گوارشی در هضم غذا و جذب مواد مغذی ممکن است دچار مشکل شود، بنابراین برای جبران آن از یک رژیم غذایی با قابلیت هضم بالاتر استفاده می‌شود. قابلیت هضم به توانایی یک رژیم غذایی برای هضم توسط حیوان اشاره دارد که بر جذب مواد مغذی در دستگاه گوارش و در نهایت استفاده از آن مواد مغذی مؤثر است. اگرچه قابلیت هضم بعنوان ویژگی غذا تعریف می‌شود، اما در انتخاب نوع رژیم غذایی برای بیماران گوارشی، تأثیر زیادی دارد.
قابلیت هضم تحت تأثیر تجزیه مکانیکی، آنزیمی، شیمیایی و باکتریایی و همچنین مقدار و نوع فیبر موجود در جیره است. غالباً برای حیوانات خانگی مبتلا به بیماری گوارشی، تهیه یک رژیم غذایی بسیار قابل هضم مد نظر است. در صورتی که لازم است از غذای با فیبر بالا برای حیوان خانگی خود استفاده کنید (قابلیت هضم فیبر پایین است)، سعی کنید با مشورت با دامپزشک، غذایی را در اختیار حیوان خود قرار دهید که پروتئین، چربی و کربوهیدرات‌های آن قابلیت هضم بالایی داشته باشند.
تحقیقات نشان می‌دهند که هضم کلی و کیفیت مدفوع زمانی که سگ و گربه با پروتئین‌های با قابلیت هضم بالا تغذیه می‌شوند، در مقایسه با مصرف پروتئین‌هایی با قابلیت هضم پایین، به مراتب بهتر است. در کنار پروتئین، قابلیت هضم چربی و کربوهیدرات نیز اهمیت دارد. بسیاری از حیوانات خانگی مبتلا به بیماری گوارشی، در هضم و تحمل چربی‌های غذایی مشکل دارند، مانند بیماران مبتلا به نارسایی برون ریز پانکراس.
- فیبر
مقادیر متوسط فیبر برای برخی از بیماری‌های دستگاه گوارش سگ و گربه از جمله یبوست مفید است. با این حال، مقادیر بیش از حد آن توصیه نمی‌شود، زیرا همانطور که پیشتر بیان شد افزایش فیبر غذایی می‌تواند هم تراکم انرژی و هم قابلیت هضم کلی رژیم را کاهش دهد. گاهی حتی در بیمارانی که ظرفیت گوارشی ضعیفی داشته، اشتهای ضعیف یا BCS (نمره وضعیت بدنی) کم دارند، سطوح بالای فیبر غذایی ممنوع است. علاوه بر این، نه فقط مقدار کل فیبر، بلکه نوع فیبر غذایی نیز می‌تواند بر قابلیت هضم رژیم غذایی تأثیر بگذارد. همه انواع فیبرها به عنوان تخمیر پذیر یا تخمیر ناپذیر و محلول یا نامحلول طبقه بندی می‌شوند. تخمیر پذیری به توانایی فیبر برای تخمیر شدن توسط میکروب‌ها در روده بزرگ سگ و گربه اشاره دارد. تخمیر منجر به تولید اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه می‌شود که می‌تواند برای میزبان مفید باشد. حلالیت معیاری برای سنجش توانایی فیبر در حل شدن در آب است. به طور کلی، الیاف محلول نسبت به الیاف نامحلول تمایل بیشتری به تخمیر شدن دارند. فیبرهای محلول مانند پکتین، صمغ و پسیلیوم در آب حل شده که منجر به تشکیل مدفوع نرم‌تر و مرطوب‌تری می‌شود، در حالی که الیاف نامحلول مانند سلولز حجیم شده و در آب حل نمی‌شوند. بسیاری از رژیم‌های غذایی که برای حیوانات مبتلا به بیماری گوارشی فرموله می‌شوند با مقدار کمی فیبر غذایی تهیه می‌گردند، اما حاوی فیبر مخلوط هستند، به این معنی که منابع فیبر محلول و نامحلول در رژیم غذایی وجود دارد.
در بیمارانی که می‌توانند فیبر را تحمل کنند، توجه به مقدار و نوع فیبر بسیار مهم است. در هنگام مطالعه راهنما یا برچسب محصولات آماده حاوی فیبر، توجه کنید که اندازه گیری کل فیبر غذایی نشان دهنده فیبر محلول و نامحلول است، در حالی که محتوای فیبر خام عمدتاً به فیبرهای نامحلول اشاره دارد. اگرچه همه سگ‌ها و گربه‌های بیمار می‌توانند تا حدی از مقادیر کم فیبر مخلوط بهره مند شوند، غذای برخی از بیماری‌های حیوانات خانگی همچون کولیت و یبوست به مقادیر متوسط تا زیاد فیبر نیاز دارند.
در سگ‌ها و گربه‌های مبتلا به بیماری گوارشی، فیبر محلول می‌تواند با حل شدن در آب در دستگاه گوارش و تشکیل یک ژل چسبناک، رطوبت مدفوع را افزایش دهد. فیبر محلول همچنین می‌تواند باعث کاهش سرعت تخلیه معده شود. به طور کلی، تعادل فیبرها در رژیم غذایی بر سلامت دستگاه گوارش و کیفیت مدفوع تأثیر می‌گذارد. پری‌بیوتیک‌ها الیاف قابل تخمیری هستند که با تحریک رشد باکتری‌های مفید در دستگاه گوارش، به سلامت گوارش حیوان کمک می‌کنند. پری‌بیوتیک‌ها را می‌توان در رژیم‌های گوارشی و سایر رژیم‌های درمانی یا غیر درمانی گنجاند. برخی از پری‌بیوتیک‌های مورد استفاده در غذاهای حیوانات خانگی شامل فروکتوالیگوساکاریدها، تفاله چغندر و اینولین است.
- انرژی
تامین انرژی کافی، به حیوان این امکان را می‌دهد که در هنگام بیماری به فرآیندهای فیزیولوژیکی طبیعی ادامه دهد. نیاز به انرژی ممکن است بسته به عوامل زیادی از جمله سن، وضعیت حیوان (مثل عقیم‌سازی)، مرحله زندگی، نژاد، بیماری، سطح فعالیت و عوامل دیگر متفاوت باشد. برای اکثر حیوانات، هدف از تامین انرژی، دستیابی و حفظ شرایط ایده آل بدن است. با این حال محاسبه میزان انرژی برای حیوانات خانگی مبتلا به بیماری دستگاه گوارش یا سایر بیماری‌ها، ممکن است متفاوت باشد. برای مثال انرژی سگ و گربه بیماری که در حالت استراحت به سر می‌برد متفاوت بوده و باید متناسب با روند به بهبودی بر میزان آن افزوده شود.
برای سگ و گربه بیماری که از بیمارستان مرخص می‌شود، سطح انرژی مورد نیاز در حد نگهداری تعریف می‌شود و مجدداً به تدریج به میزان آن اضافه می‌گردد. حیواناتی که ظرفیت گوارشی آن‌ها کاهش یافته است ممکن است نسبت به بیماران دیگر، به انرژی بیشتری نیاز داشته باشند. یک روش برای محاسبه وزن ایده آل تخمینی برای بیمارانی که دچار کاهش وزن شده‌اند، تقسیم وزن فعلی بدن حیوان بیمار بر درصد وزن ایده آل آن‌ها است، که بر اساس امتیاز وضعیت بدن(BCS) محاسبه می‌گردد. وزن ایده‌آل بسته به نژاد و سن متفاوت است. بنابراین، برای تعیین این امر از دامپزشک خود راهنمایی بگیرید. اگر حیوان شما بی اشتها است، استفاده از یک غذای با انرژی بیتشتر می‌تواند به کاهش حجم وعده‌های غذایی کمک کند. برای استفاده از غذای پر انرژی، حواستان به چربی، پروتئین و کربوهیدرات‌ها نیز باشد تا تعادل جیره حیوانتان بهم نخورد.
- پروتئین
هنگام انتخاب یک رژیم غذایی بخصوص برای سگ و گربه مبتلا به بیماری گوارشی، باید میزان و نوع پروتئین غذا را در نظر بگیرید. توجه کنید که میزان پروتئین رژیم غذایی، بیشترین تأثیر را بر بیماران مبتلا به پانکراتیت دارد. سطوح بالای پروتئین و/یا چربی رژیم غذایی می‌تواند ترشحات پانکراس را تحریک کند. هم در گربه‌ها و هم در سگ‌ها، رژیم غذایی با پروتئین بالا می‌تواند ترشحات پانکراس را به دلیل تحریک کوله سیستوکینین و سایر هورمون‌های دستگاه گوارش افزایش دهد.
نوع پروتئین موجود در رژیم غذایی نیز می‌تواند بر سلامت دستگاه گوارش تأثیر بگذارد. تمامی حیوانات خانگی مبتلا به بیماری گوارشی بخصوص آن‌هایی که دچار اختلال در جذب مواد مغذی هستند، نیاز به استفاده از منابع پروتئینی با قابلیت هضم بالا دارند. با این حال، این پروتئین‌ها در بیماران مبتلا به آنتروپاتی مزمن یا واکنش‌های غذایی نامطلوب، باید با منابع دیگر همچون پروتئین‌های هیدرولیز شده جایگزین گردند. برای تأمین منابع جایگزین، از دامپزشک خود راهنمایی بگیرید.
- چربی
سطح چربی در رژیم غذایی حیوانات بیمار اهمیت دارد. هنگامی که سگ یا گربه‌ای دچار سوء جذب چربی می‌شوند، ممکن است کاهش وزن قابل توجهی در حیوان مشاهده گردد. میزان چربی در رژیم غذایی سگ‌های مبتلا به پانکراتیت یا آنتروپاتی‌هایی که منجر به از دست دادن پروتئین می‌شوند (مانند لنفانژکتازی)، باید محدود شود. کاهش چربی غذا در بیماران مبتلا به لنفانژکتازی به کاهش جریان لنفاوی کمک می‌کند. چربی زیاد رژیم غذایی می‌تواند آغاز کننده بروز پانکراتیت باشد و همچنین ترشحات پانکراس را نیز تحریک کند. به نظر می رسد گربه‌های مبتلا به بیماری گوارشی در مقایسه با سگ‌ها تحمل بیشتری نسبت به چربی رژیم غذایی داشته باشند و در نتیجه میزان چربی، کمتر بر روی بیماری آن‌ها اثر می‌گذارد. از سوی دیگر روغن ماهی اسیدهای چرب امگا 3، ایکوزاپنتانوئیک اسید (EPA) و دوکوساهگزانوئیک اسید (DHA)، می‌تواند برای حیوانات خانگی مبتلا به بیماری گوارشی مفید باشد. EPA و DHA اسیدهای چرب غیراشباع با زنجیره بلند هستند که اثرات درمانی مفید آن‌ها بر روی بیماری‌های پوستی، بیماری کلیوی و سایر شرایط التهابی و غیر التهابی نشان داده شده است. ماهیت ضد التهابی EPA و DHA باعث می‌شود غذاهای حاوی روغن ماهی اثر مفیدی بر درمان بیماری‌های التهابی دستگاه گوارش، مانند التهاب روده داشته باشد. علاوه براین، افزایش چربی برای حیوانات خانگی دچار کاهش وزن یا بی‌اشتهایی، می‌تواند مفید باشد. بنابراین، بسته به وضعیت و نوع بیماری که ممکن است سگ یا گربه شما به آن مبتلا شده باشند، گاهی می‌توانند از وجود چربی سود ببرند یا گاهی لازم است مصرف چربی را محدود کنند.
- کوبالامین
سگ‌ها و گربه‌های مبتلا به بیماری دستگاه گوارش ممکن است دچار کمبود کوبالامین یا ویتامین B12 شوند. اگرچه کمبود کوبالامین دلایل متعددی دارد، اما مکانیسم بالقوه‌ای که در آن کمبود ویتامین B12 در حیوانات خانگی مبتلا به بیماری گوارشی رخ می‌دهد، جذب ضعیف کوبالامین است. برخی از شرایطی که می‌توانند با کمبود کوبالامین همراه باشند عبارتند از نارسایی برون ریز پانکراس، انتروپاتی مزمن، بیماری‌های کبدی و صفراوی و همینطور لنفوم گوارشی. در سگ‌های مبتلا به اسهال مزمن، کمبود کوبالامین با شدت بیشتری خود را نشان می‌دهد.
در چنین بیمارانی، با کمک دامپزشک، می‌توانید از مکمل‌های حاوی ویتامین B12 برای حیوان خانگی خود استفاده کنید که منجر به رفع کامل یا نسبی علائم گوارشی خواهد شد. تجویز کوبالاین می‌تواند به شکل خوراکی یا تزریقی باشد. بعنوان مثال یکی از پروتکل‌های متداول تزریقی شامل تزریق 250 میکروگرم کوبالامین برای گربه و 1500-250 میکروگرم برای سگ، بسته به وزن بدن به صورت زیر جلدی است که به صورت هفتگی به مدت 6 هفته و سپس در یک ماه تکرار می‌شود. پس از این مدت لازم است آزمایش انجام شود تا مشخص گردد آیا حیوان خانگی شما به تجویز مقادیر بیشتر نیاز دارد یا خیر. پروتکل مکمل خوراکی نیز شامل کوبالامین (250 میکروگرم برای گربه‌ها و 250 تا 1000 میکروگرم برای سگ‌ها، بسته به وزن بدن) است که به‌مدت 12 هفته روزانه تجویز می‌شود و سپس یک هفته بعد آزمایش می‌شود تا ادامه روند درمان مشخص گردد.
رویکردهای تغذیه ای برای بیماران مبتلا به پانکراتیت
رویکرد کلی تغذیه‌ای برای حیوانات خانگی مبتلا به پانکراتیت عبارت است از افزایش قابلیت هضم، کاهش فیبر غذایی، استفاده از سطوح متوسط پروتئین رژیم غذایی و کاهش چربی رژیم غذایی (کمتر از 30 گرم چربی در هر 1000 کیلو کالری غذا و حتی گاهی کمتر از 20 گرم چربی در هر 1000 کیلوکالری غذا).
رویکرد کلی تغذیه‌ای برای حیوانات خانگی مبتلا به سنگ‌های ادراری
در چنین حیواناتی باید از رژیم‌های غذایی غنی از پورین اجتناب شود. مواد غذایی چون گوشت حاوی مقادیر زیاد پورین هستند، بنابراین باید با سایر منابع پروتئینی همچون تخم مرغ و پنیر جایگزین شوند و یا اینکه از غذاهای تجاری حاوی مقادیر اندک پورین استفاده گردد. علاوه براین، لازم است از رژیم‌های غذایی که باعث اسیدی شدن ادرار می‌شوند اجتناب کرد و در صورت لزوم باید جیره با افزودن سیترات پتاسیم، کمی قلیایی شود. واضح است که مصرف مقادیر کافی آب برای رقیق کردن ادرار و کاهش میزان نمک آن در تسریع روند بهبودی بسیار مؤثر است.
اگر سگی مستعد ابتلا به سنگ‌های ادراری سیستینی است، رژیم غذایی با محتوای پروتئین متوسط (برای محدود کردن دریافت اسیدهای آمینه سولفوردار) و ادرار قلیایی (در صورت لزوم با افزودن سیترات پتاسیم در دوز بالا) توصیه می‌شود. سیستین حلالیت کمی در ادرار اسیدی دارد، اما حلالیت آن زمانی که pH ادرار قلیایی می‌شود، افزایش می‌یابد و سنگ‌های سیستینی ممکن است تنها با رژیم درمانی از طریق قلیایی کردن ادرار حل شوند.
رویکرد کلی تغذیه‌ای برای حیوانات خانگی مبتلا به اختلالات پوستی پاسخگو به روی
مواد مغذی زیادی وجود دارد که حیوان خانگی شما در رژیم غذایی خود برای داشتن پوست سالمبه آن‌ها نیاز دارد. به طور کلی، افزودن اسیدهای چرب با دوز بالا حاوی امگا 3 و امگا 6 در کنترل و درمان بیماری‌های پوستی در سگ و گربه مؤثر است. در این میان، یکی از مهمترین مواد مغذی برای پوست سالم، عنصر روی است. هر سگ یا گربه‌ای که با رژیم غذایی حاوی مقادیر اندک روی تغذیه شود، دیر یا زود دچار درماتوز می‌شود، اما دو شکل خاص از اختلالات پوست در پاسخ به کمبود روی وجود دارد. شکل اول معمولاً در توله سگ‌ها، به‌ویژه نژادهای بزرگ رخ می‌دهد هنگامی که میزان کافی روی را از طریق رژیم غذایی خود دریافت نمی‌کنند. یا اینکه در رژیم غذایی آن‌ها موادی چون فیتات (در برخی مواد خام گیاهی وجود دارد) حضور دارد که مانع از جذب روی می‌شود. اما شکل دوم که در این مقاله بیشتر مودر نظر است، ماهیتی ارثی دارد و معمولاً در سگ‌های نژاد شمالی مانند مالاموت آلاسکا و هاسکی سیبرین دیده می‌شود، اگرچه دوبرمن‌ها و بول تریرها نیز مستعد این بیماری هستند. علائم بالینی می‌تواند شامل پوسته پوسته شدن و قرمزی نواحی اطراف چشم باشد که به دلیل جذب ضعیف روی در روده خود را نشان می‌دهند. این درماتوز باید با تجویز خوراکی نمک روی، مانند متیونین روی، سولفات روی یا گلوکونات روی درمان شود.
رویکرد تغذیه‌ای در موارد بیماری ارثی هپاتوپاتی ذخیره سازی مس
هپاتوپاتی ذخیره سازی مس به طور معمول با نژاد بدلینگتون تریر مرتبط بوده و مشابه بیماری ویلسون در انسان است. در بدلینگتون تریر، بیماری توسط یک ژن مغلوب منتقل می‌شود که دفع مس در صفرا را محدود کرده و باعث تجمع مس در کبد می‌شود. حضور سطوح بالای مس در کبد سمی است و باعث شروع و پیشرفت بیماری کبدی می‌شود. برنامه‌های اصلاح نژاد تا حد زیادی این مشکل را از بدلینگتون تریر رفع کرده، اما هپاتوپاتی‌های ارثی ذخیره مس در نژادهای دیگر مانند اسکای تریر، وست هایلند وایت تریر، دوبرمن، دالماسین، و لابرادور رتریور نیز مشاهده شده است. همچنین باید به خاطر داشت که گاهی نیز در هپاتوپاتی مزمن ذخیره‌سازی مس ممکن است انباشته شدن مس به دلیل نارسایی کبد رخ داده باشد. زیرا اختلال کبدی خود می‌تواند باعث کاهش دفع مس در سیستم صفراوی شود.
در صورت وجود بیماری کبد و تشخیص تجمع مس، ضروری است که یک رژیم غذایی با غلظت کمتر از حداقل نیاز طبیعی سگ بالغ به مس ارائه شود. رژیم غذایی همچنین باید حاوی سطوح بالای روی باشد (حداقل 200 میلی گرم روی در هر کیلوگرم رژیم غذایی (DM))، زیرا روی باعث فعال شدن پروتئینی که مس را به سلول‌های روده متصل می‌کند شده و از جذب مس جلوگیری می‌کند. در مواردی که سطح مس کبد بالاست، شلاته کننده‌های مس (مانند D-penicillamine) باید به رژیم غذایی اضافه شود تا جذب روده‌ای آن به حداقل برسد. علاوه براین، استفاده از مواد مغذی که به عنوان آنتی اکسیدان عمل کرده و بازسازی بافت کبد را تقویت می‌کنند نیز باید در نظر گرفته شود.
رویکرد تغذیه‌ای برای بیماران مبتلا به عدم تحمل ارثی گلوتن
اصطلاح "گلوتن" به پروتئین‌های گلیادین و گلوتنین گندم اشاره دارد. گلیادین‌های گندم بسیار شبیه پرولامین‌های موجود در غلات دیگر مانند جو و چاودار هستند. در انسان، گلوتن مصرف شده در رژیم غذایی مسئول بیماری سلیاک است، یک آنتروپاتی ارثی مزمن که 1٪ از جمعیت انسانی جهان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. سگ نژاد ستر ایرلندی مبتلا که از رژیم غذایی حاوی گلوتن تغذیه می‌شود، معمولاً علائم بالینی سوء جذب، مانند اسهال مزمن، کاهش وزن و در نهایت لاغری را نشان می‌دهد که می‌تواند از حدود شش ماهگی بروز پیدا کند. حذف گلوتن از رژیم غذایی، منجر به بهبود علائم بالینی و رفع آسیب‌های اپیتلیوم روده می‌شود.
رویکرد تغذیه‌ای برای بیماران مبتلا به کمبود ارثی آمیلاز و هضم نشاسته
تحقیقات اخیر نشان می‌دهند که تولید آمیلاز (آنزیم پانکراس که مسئول هضم نشاسته است)، در برخی از سگ‌های نژاد شمالی مانند سگ سیبری هاسکی، آلاسکا مالاموت، آکیتا اینو و شیبا اینو کمتر است. نشاسته منبع مهم انرژی برای نژادهای شمالی در طول انتخاب تکاملی آن‌ها نبوده است. به نظر می‌رسد که همین نقص در هضم نشاسته در چندین نژاد دیگر مانند سگ گرگی چکسلواکی وجود داشته باشد، اما تا به امروز هیچ مطالعه علمی برای اثبات این موضوع انجام نشده است. به چنین حیواناتی باید رژیم غذایی عاری از نشاسته داد یا رژیم غذایی حاوی مقادیری از نشاسته باشد که حیوان بتواند آن را تحمل کند.
در این مقاله تنها به تعداد محدودی از بیماری‌های خاص و تغییرات رژیم غذایی اشاره شد، با این حال انواع بیماری‌های ارثی و اکتسابی در سگ‌ها و گربه‌های نژادهای مختلف وجود دارد که تأکید ما بر آن است که با آگاهی از این بیماری‌ها، رژیم‌های مخصوص برای حیوانات مبتلا در نظر گرفته شود.
کلیه حقوق و امتیازات این مقاله متعلق به شرکت صنایع کیارام میباشد. باز نشر این مقاله در صورت ایجاد لینک مستقیم به این صفحه بلا مانع میباشد.
دیدگاه خود را بنویسید